《一冬无雪和际放翁梅诗陆句豪夸余清苦要自不》 程公许

yī dōng wú xuě hé jì fàng wēng méi shī lù jù háo kuā yú qīng kǔ yào zì bù
一冬无雪和际放翁梅诗陆句豪夸余清苦要自不

qīng léi qiè wèn huáng cuò yuè, ā shǒu hán chuāng jì yōu jué.
清羸怯问黄错月，呵手寒窗寄幽绝。
yī zhī yōu yàn chéng chù rén, huā yǔ shī rén jiē běn shǎi.
一枝幽艳枨触人，花与诗人皆本色。
gū shān fēi hè wǔ kōng qù, shī jiā hé zēng jué zhèng mài.
孤山飞鹤舞空去，诗家何曾绝正脉。
jīng yíng cǎn dàn kōng wáng jì, bù rú yǐ bǐ shān hú gé.
经营惨澹空亡寄，不如倚笔珊瑚格。
téng liù dōng lái piān fàng duò, nuǎn rì xuān fēng hún chè pò.
腾六冬来偏放惰，暖日暄风浑坼破。
biàn nǐ fēi zhāng shàng sù tiān, pà zhǔ lín shén hé lián zuò.
便拟飞章上诉天，怕主林神合连坐。
wǒ xī yǔ méi tóng zhé duò, suí fēn shì chén liáo shú guò.
我昔与梅同谪堕，随分世尘聊赎过。
xūn tiān ròu shí xiū wèn qú, wàn gǔ qīng fēn shǒu yáng è.
薰天肉食休问渠，万古清芬首阳饿。